Open Letter with regard the unification project of Sign Languages in the Arab region

Legal Seat – Helsinki, Finland

WORLD FEDERATION OF THE DEAF
An International Non-Governmental Organisation in official liaison with ECOSOC, UNESCO, ILO, WHO and the
Council of Europe

PO Box 65, FIN-00401 Helsinki, FINLAND
FAX: +358 9 5803 572
www.wfdeaf.org
President
MARKKU JOKINEN
Email: wfd@kl-deaf.fi




Subject: Open Letter with regard the unification project of Sign Languages in the Arab region

Working for the improvement of Deaf people’s human and linguistic rights is the main objective of the World Federation of the Deaf. To achieve its goals WFD works in collaboration, for instance, with the United Nations and its agencies, the International Disability Alliance, its own member organizations and regional secretariats. WFD believes that lack of knowledge is often one of the reasons why discrimination of Deaf people takes place and why there are misunderstandings between deaf and hearing people. Thus, WFD takes seriously its responsibility for making available information as well as rectifying any incorrect ideas and presumptions that might lead to a situation where Deaf people’s human rights – which contain linguistic rights – are jeopardized. WFD calls all organizations working with and for Deaf people in the Arab region to co-operate in order to guarantee that Deaf individuals’ right for local/national Sign Languages is guaranteed.

The World Federation of the Deaf has been asked to express its disagreement with the ongoing and extensive activities promoting the unification of Sign Languages in the Arab region. It is the position of the WFD that these activities endanger local/national Sign Languages. These activities are in defiance of WFD’s January 2007 statement that “any forcible purification or unification of Sign Languages, conducted by governments, professionals working with Deaf people, and organizations for or of the Deaf, is a violation of the UN and UNESCO treaties, declarations and other policies, including the recent UN Convention on the Rights of Persons with Disabilities.” The persistence of the unification process despite the WFD’s expression of concern has prompted the organization to issue a second statement in June 2009, calling for its immediate cessation in the Arab region.

In its reply to the WFD’s recent statement, the Arab Federation of Organizations Working with the Deaf (AFOOD) denied that any unification process of Sign Languages in the Arab region was underway. It referenced the preface of the 2001 edition of The Arab Sign Dictionary for the Deaf, a volume it coordinated along with the League of Arab States which states the significance of preserving local/national Sign Languages. It also notes an appreciation of the role played by local/national Sign Languages in conveying and transmitting deaf peoples’ histories, cultures and traditions. The AFOOD maintained that the dictionary is meant to be used side-by-side with local/national Sign Languages and does not seek to eliminate them. But these expressions of respect for local/national sign languages are not supported by recent activities, including but not limited to:

* In February 2007 and at the inauguration of the second edition of the dictionary in Qatar, several notable speakers made comments indicating that the dictionary was meant to unify sign languages in the Arab region. It was repeatedly referred to as the “Unified Sign Dictionary of the Deaf “. Several comments were also made about how the dictionary provides a rich, complete language for deaf people to express themselves easily and be able to participate in the modern world. The Secretary-General of Qatar’s Supreme Council for Family Affairs spoke of the necessity for all Arab countries to adopt the dictionary as the language of communication with deaf people, and that it should be officially approved for education and media accessibility. Mr. Sameer Semreen, chief expert of the dictionary and sign language interpreter on the Al Jazeera satellite channel, emphasized the need for governments and organizations working with deaf people to commit to using the dictionary as the one and unified mode of communication among deaf Arabs. He also called for this dictionary to be taught at universities and to be recognized as a language similar to other foreign languages. Mr. Amr Moussa, Secretary-General of the League of Arab States, stated the necessity to provide deaf Arabs with a unified Arabic Sign Language that parallels the spoken Arabic.

* In early 2007, a workshop held for the Gulf Arab media and special needs groups advised the necessity of television stations to adopt the unified Arabic Sign Language.

* In November 2007, a workshop was held in Dubai to revise signs in the dictionary. Participants called for the adoption of the unified dictionary in all aspects of life and fields of employment, to provide specialized interpreters in all organizations that provide services for deaf people, and to devise children’s cartoon programs that use the unified Arabic Sign Language. They also called on all Arab countries to direct their schools for the deaf towards teaching the dictionary and circulating it as the principle means for primary education. In regards to training in the dictionary, the Secretariat of the League of Arab States designed a systematic action plan for trainers, teachers, and interpreters.

* In January 2008 and for the inauguration of the DVD version of the dictionary, the Secretary-General of Qatar’s Supreme Council for Family Affairs stated that any deaf person will be able to access the council’s website to learn this sign language that has become unified in most Arab countries.

* In January 2009, a workshop was held in Qatar where developers of the unified dictionary and sign language interpreters on Al Jazeera introduced their new work, a book on the grammar of the unified Qatari Arabic Sign Language. The developers asserted the need for a sign language interpreting agency based in Doha that would provide certification for all Arab sign language interpreters. Dr. Tarek Al-Rayes, a deaf education specialist in Saudi Arabia, praised Qatar’s pursuit of such an agency, which is to be adopted by the League of Arab States.

* In May 7 – 9, 2009, an Arab and international conference was held in Hammamet, Tunisia to develop the Unified Arabic Sign Language and to propose a web platform developed by UTIC of the University of Tunis to allow this on-going work to be conducted over the internet and start the 3rd part of the unified Arabic Sign Language Dictionary.

The WFD is very concerned about such activities because they reflect persistent lack of understanding and appreciation of local/national sign languages. Such activities suggest directly and indirectly that local/national Sign Languages are backwards, complicated, weak and lacking. Equivalent processes to unify sign languages in some regions in the past did not turn out successful ones.

The WFD asserts that such beliefs impair and block deaf people’s path to opportunities. Not their sign languages, but poor teacher training and the lack of interpreter certification in local/national Sign Languages have kept deaf Arabs marginalized. The encouragement of using the unified dictionary in all aspects of deaf people’s lives without parallel efforts to encourage the use of local/national Sign Languages denies deaf Arabs the opportunity to learn, communicate in, and access to languages they already know.

In place of such unification activities, the WFD strongly believes that resources are better spent on preserving and promoting local/national Sign Languages through documentation and linguistic, historical, and cultural study. Local/national Sign Languages should be used in teacher training and interpreter certification as well as for access to local media. As for communication across communities in the region, deaf people can (and many already are) become multilingual in more than one sign language. The WFD also promotes the use of open captions in written Arabic at large events and on satellite media networks to provide access to deaf audiences. Such measures will improve the education of deaf people and provide them with increased opportunities.

The WFD calls on government officials, professionals and organizations working for and with deaf Arabs to heed the binding UN Convention on the Rights of Persons with Disabilities. It also appreciates greater cooperation between WFD, its Regional Secretariat and the AFOOD, in implementing WFD’s policies. WFD is also ready to recommend professionals in linguistics, sociolinguistics and deaf culture to support the development of language planning in Arab countries.

7 October 2009

My Absence ...

Dear Readers,

I apologize for my long silence from this blog. I went through a personal catastrophe.
I thank you for your patience.

Unreal yet true

The Armenian authorities in Armenia are now officially gone nuts. What on earth do they think they are doing? And the Human Rights authorities, are clueless in their statements. How long can the Armenian citizen survive these disgusting mafioso who roam about in town?
As for the diapsoran Armenian? I am truly ashamed of most of my students.

Some schools are being shut down

ՈՐՈՇ ԴՊՐՈՑՆԵՐ ԿՓԱԿՎԵՆ

10 մասնավոր դպրոցների գործունեությունը հարցականի տակ է
Փետրվարին ԿԳՆ կրթության պետական տեսչությունը ստուգումներ իրականացրեց ՀՀ հանրակրթական ծրագրեր իրականացնող 49 ոչ պետական ուսումնական հաստատություններում: Դրան զուգահեռ՝ ավարտական դասարաններում թելադրության եւ թեստերի միջոցով իրականացվեց նաեւ աշակերտների գիտելիքների ստուգում: «Առավոտը» զրուցեց տեսչության պետի տեղակալ Ռաիսա Գալստյանի հետ: Պարզվեց, որ արդյունքները գոհացուցիչ չեն ո՛չ ուսումնական գործընթացի կազմակերպման՝ կրթության բնագավառի օրենսդրության համապատասխանության, ո՛չ էլ աշակերտների գիտելիքների մակարդակի առումով: Տիկին Գալստյանը նշեց «ICUPC» ՍՊԸ-ի մասին. «2008-ի նոյեմբերին 23 ոչ պետական ուսումնական հաստատություններում ուսումնասիրության ժամանակ այդ ՍՊԸ-ի տնօրենն ասաց, որ իրենք աշակերտական համակազմ չունեն եւ գործունեություն չեն իրականացնում: Իսկ երբ 2009 թ. մարտին ստուգում կատարելու նպատակով մեր տեսուչներն այցելեցին այդ ՍՊԸ, կասկած առաջացավ, որ այն իրականում թաքնված ուսումնական գործունեություն է իրականացնում: ՍՊԸ-ի ղեկավարությունը խոչընդոտել է տեսուչների աշխատանքը: Մեր տեսուչները սահմանված կարգով արձանագրել են փաստը, տեղեկացրել ոստիկանությանը, եւ հարցը ներկայացվել է ՀՀ գլխավոր դատախազին»: Ռ. Գալստյանի փոխանցմամբ՝ ստուգումների արդյունքում պարզվել է, որ համատարած բնույթ է կրում այն, որ հանրակրթական ծրագրեր իրականացնող այդ կազմակերպությունների մեծ մասը՝ որպես ուսումնական հաստատություն, չունեն հիմնադիր փաստաթուղթ՝ կանոնադրություն, այսինքն՝ չեն պահպանվել «Կրթության մասին» ՀՀ օրենքի 32-րդ հոդվածի պահանջները: Առաջին դասարան ընդունելությունը կատարվում է օրենքի խախտումով. տարիքի անհամապատասխանությամբ երեխաներ են ընդունում՝ 6 տարեկանը չլրացած, չեն պահպանվում պետական օրինակելի ուսումնական պլանի պահանջները, մանկավարժները չունեն կա՛մ մանկավարժական, կա՛մ մասնագիտական կրթություն եւ այլն: Ռ. Գալստյանը հավելեց. «Ստուգումների արդյունքում կազմվել են ակտեր եւ ներկայացվել հաստատությունների տնօրեններին: ԿԳ նախարարին՝ ստուգումների ամփոփ հաշվետվությունը: Մոտ 10 ուսումնական հաստատության գործունեության կասեցման առաջարկ է ներկայացվել, անուններ չենք հրապարակում, քանի որ նախարարի որոշումը դեռ չկա. հնարավոր է՝ առաջարկը որոշ դեպքերում մերժվի»: Նկատի ունենալով, որ շուտով նոր ԿԳ նախարար ենք ունենալու՝ այս գործընթացը ավելի մշուշոտ է դառնում:
Այդուհանդերձ, տեսչությունում մեզ տրամադրեցին որոշ դպրոցների կատարած խախտումների մասին տվյալներ: Այս «մասով» առաջին հորիզոնականում է «Բարիկ-Ա» մասնավոր բարեգործական միջնակարգ դպրոցը: 2000-01թթ. Երեւանի 68617 զորամասում «Բարիկ-Ա»-ն հիմնադրել է միջնակարգ կրթահամալիր զինծառայողների համար՝ 8-ամյա կրթություն իրականացնելու նպատակով: Ըստ դպրոցի տնօրենի ներկայացրած բացատրության՝ ուսուցիչները բարեգործական հիմունքով միջնակարգ ծրագրով ապահովում են համապատասխան կրթություն, եւ զինծառայողները ծառայությունն ավարտելուց հետո «Բարիկ-Ա»-ում հանձնում են պետական քննություն եւ ստանում ատեստատ: Ինչպես նշեց Ռ. Գալստյանը. «Կրթության մասին» ՀՀ օրենքով ուսուցման նման ձեւ կամ ավարտման ընթացակարգ սահմանված չէ»: Այստեղ ուսուցիչների հետ պայմանագրեր չեն կնքվում, նրանց տրվում է 10-15 հազար դրամ սոցօգնություն, որը գոյանում է անդամների նվիրատվությունից: Սա էլ հակասում է ՀՀ աշխատանքային օրենսգրքի դրույթներին:
«Շահամիր Շահամիրյան վարժարան» ՍՊԸ-ն չունի երկհամակազմ դասարաններ, սակայն տարբեր դասարանների մի շարք առարկաներ դասավանդվում են միաժամանակ եւ մեկ ուսուցչի կողմից, մասնագիտական համապատասխան որակավորում չունի 6 ուսուցիչ, եւ այլն: «ԱլՄա- Տրոն» ՍՊԸ-ում մի շարք խախտումների շարքում աչք է զարնում այն, որ 6 ուսուցիչ չունի մասնագիտական համապատասխան կրթություն կամ ուսուցչի որակավորում, ֆիզկուլտուրայի եւ ՆԶՊ առարկաների ուսուցիչների հետ աշխատանքային պայմանագրեր կնքված չեն եւ այլն: Երեւանի «Աղասի Այվազյան» մասնավոր դպրոցում երեխաները գերբեռնված են, 2-4-րդ դասարաններում աշակերտները օրական պարապում են 8 դասաժամ, այնինչ՝ շաբաթական 23-27 ժամը չպիտի գերազանցվի: Տնօրենի հրամանով 2008թ. սեպտեմբերին 1-ին դասարան ընդունված Մարիամ Գրիգորյանը հոկտեմբերին միանգամից տեղափոխվել է 2-րդ դասարան: Խախտումների քանակով ետ չի մնում «Ուսուցիչների ստեղծագործական վարպետանոցներ» ՍՊԸ-ն: Այստեղ ապահովված չեն ուսումնական տարածքներին ներկայացվող պահանջները. դասարանները նեղ են, գրատախտակը համարյա աշակերտական սեղաններին է կպած, դպրոցն ունի ընդամենը մեկ սանհանգույց, որից օգտվում են եւ՛ աշակերտները, եւ՛ աշխատողները: 2008-09 ուստարում տնօրենի հրամանով մեկ աշակերտ ընդունվել է 2-րդ դասարան (տարիքի անհամապատասխանությամբ), առանց 1-ին դասարանի դասընթացն ուսումնասիրելու: 11-րդ դասարանի քննական արձանագրությունում գրված է, որ աշակերտը հանձնել է ռուսաց լեզու, սակայն ատեստատների բաշխման մատյանում նրա գնահատականը գրանցված է անգլերենի սյունակում: «Ֆրանսիական դպրոց» հիմնադրամում հայտնաբերված բազում խախտումների շարքում է այն, որ հիմնադրամի հոգաբարձուների խորհուրդը որոշում է կայացրել 5.5 տարեկաններին ընդունել դպրոց: Խախտվել են նաեւ «Կրթության մասին» եւ «Լեզվի մասին» ՀՀ օրենքների պահանջները, քանի որ այս հաստատությունում կրթությունն իրականացվում է ֆրանսերեն լեզվով: Տարօրինակ է, որ Երեւանի «Հույսի փարոս» դպրոցից 2007-08 ուսումնական տարվանից մինչեւ ստուգման պահը ուսումնական այլ հաստատություն է տեղափոխվել 54, դպրոց է ընդունվել 44 աշակերտ, այն դեպքում, երբ դպրոցն ունի ընդամենը 50 աշակերտ: «Էթերա» կրթահամալիրի տնօրեն Արմանուշ Միրզոյանն աշխատում է նաեւ Երեւանի թիվ 142 դպրոցում՝ որպես «կազմակերպիչ»: Սակայն տնօրենը վարչական աշխատող է, եւ դա իր հիմնական աշխատանքն է. նրան թույլատրվում է միայն մանկավարժական-գիտական գործունեություն՝ համատեղության կարգով, այն էլ՝ հիմնական աշխատանքից դուրս: Ստուգումից հետո Ա. Միրզոյանին աշխատանքից ազատման հրաման է տրվել: Իսկ «Օհանյան վարժարանի» տարրական դպրոցի գործունեությունը լիցենզավորված չէ: Ինչպես տեղեկացրեց Ռ. Գալստյանը. «Հաստատությունն օրենքով սահմանված կարգով պատասխանատվության կներկայացվեր, եթե տնօրենը բացատրություն չներկայացներ այն մասին, որ լիցենզավորման գործընթացն ընթացքի մեջ է»:

ՏԱԹԵՎ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

I Don't Blame Her..she did what she had to do....

Սոցիում
2009-04-28
«Հաճախորդիս գրպանը պետք է միշտ լիքը լինի»

Գայանեն պատճառաբանում է, որ մարմինը վաճառում է, որպեսզի երեխաներին պահի
«3 տարի ա՝ երեխեքիս երեսը կարգին չեմ էլ տեսնում, ստիպված մորս մոտ եմ թողել: Ուրիշ տարբերակ չկար, կամ սովից մեռնելու էինք, կամ էլ պիտի իրար ուշ-ուշ տեսնեինք»,- «Առավոտի» հետ զրույցում ասաց 25-ամյա Գայանեն: Նա Վանաձորից եկել է Երեւան՝ աշխատանք փնտրելու նպատակով: «Հիմա աշխատանք գտնելը շատ դժվար ա, առաջ սրճարանում մատուցող էի, բայց օրական ստացած 1500 դրամով հազիվ հաց էի կարողանում գնել, շատ ժամանակ երեխեքս սոված էին քնում, ես էլ ստիպված եկա Երեւան՝ աշխատանք գտնելու: Սկզբից ծանոթիս միջոցով մի օբյեկտում աման լվացող էի աշխատում, գործս շատ ծանր էր: Առավոտից մինչ ուշ գիշեր աշխատում էի ու կարգին չէի էլ վարձատրվում, բայց ընկերուհիներս խորհուրդ տվեցին էդ գործից հրաժարվեմ, որովհետեւ ինձ համար լավ գործ էին գտել՝ բարձր աշխատավարձով»,- ասաց Գայանեն: Նրա խոսքերով, ինքը չի ամաչում իր ներկայիս աշխատանքի համար, քանի որ, անկախ ամեն ինչից, 2 անչափահաս երեխաներն այժմ փոքր-ինչ բարեկեցիկ են ապրում: «Սկզբից չէի ցանկանում, բայց հետո հասկացա, որ միայն էդ ձեւով կարամ երեխեքիս պահեմ, շատերին գիտեմ, որ անգամ ամուսնացած են ու մարմնավաճառությամբ են զբաղվում: Ես ամուսին չունեմ: Ճիշտ ա, մայրս երեխեքիս պահում ա, բայց մենակ փողի համար, որովհետեւ ամեն շաբաթ փող եմ ուղարկում, ամիսը մեկ անգամ էլ գնում եմ երեխեքիս տեսնելու: Մորս համար կարեւորը փողն ա, ես նրան չեմ հետաքրքրում: 17 տարեկանում ամուսնացրեց ու դժբախտացրեց, իրա պատճառով եմ հիմա մարմնավաճառությամբ զբաղվում»,- մեզ հետ զրույցում ասաց Գայանեն: Ըստ նրա՝ «Դպրոցը ավարտելուն պես մայրս ամուսնացրեց իր ծանոթի տղայի հետ: Ոչ սիրում էի, ոչ էլ ճանաչում, ինքն էլ ոչ տուն ուներ, ոչ էլ կարգին ընտանիք: Դոմիկում էինք ապրում, վիճակներս շատ վատ էր, հազիվ էինք գոյություններս քարշ տալիս: Արդեն 2-րդ աղջիկս էր ծնվել, բայց մեր վիճակը ոչ մի կերպ չէր լավացել: Լինում էր, որ ամուսինս օրերով տուն չէր գալիս, մի օր էլ իմացա, որ գողություն անելիս բռնվել ա: Չեմ էլ հիշում՝ քանի տարի տվեցին, ինքն ինձ ընդհանրապես չէր հետաքրքրում: Ստիպված հետ եկա մորս տուն, բայց մայրս անընդհատ երեսովս էր տալիս, որ ինքը պարտավոր չի ինձ ու երեխեքիս պահի, ես էլ սկսեցի տարբեր տեղեր աշխատել, բայց մեր վիճակը ոչ մի ձեւով չէր լավանում: Դրա համար էլ թողեցի ու եկա Երեւան»:
Շատ մարմնավաճառների նման Գայանեն երբեք փողոցում չի կանգնում, նրան ամեն օր «աշխատանքի» են տանում իր բնակարանից: Նա բնակարանը գնել է մարմնավաճառությամբ վաստակած գումարով:
«Կարծում եմ՝ արժանի չեմ, որ փողոցում կանգնած գումար աշխատեմ, ամեն մարդ իր աշխատաոճն ունի, մարմնավաճառությունն էլ ա աշխատանք, ինչից փող ես աշխատում՝ աշխատանք ա: Մեր անունն ա դուրս եկել, աշխարհի ամենավատ բառերն են ասում մեր հասցեին, բայց հայ կանանց մեծամասնությունը արտասահման են գնում հենց միայն մարմինները ծախելու համար, ու բոլորին ստում են, իբր թե դայակ են աշխատում: Ես թաքցնելու ոչինչ չունեմ ու նման չեմ փողոցում կանգնած ամեն մի թափթփուկի: Ինձ մոտ բավականին ճանաչված ու հարուստ տղամարդիկ են գալիս: Հիմնականում նույն մարդկանց եմ սպասարկում: Հաճախորդներիս գրպանները պետք է միշտ լիքը լինեն,- ասաց Գայանեն:- Երազանքս սա չի եղել, բայց արդեն ուրիշ ճանապարհ չունեմ, եթե ընտրում ես էս ուղին, ուրեմն ամբողջ կյանքումդ ուղեկցելու է քեզ: Ես կորցնելու ոչինչ չունեմ, ու եթե հայտնվել եմ էս ճահճում, էնպես պիտի անեմ, որ գոնե ինչ-որ տեղ շահած դուրս գամ: Գեղեցիկ մարմինս ու արտաքինս գոնե բարձր գնահատականի են արժանի, չեմ ուզում ինձ ստորացնել, վերջիվերջո մայր եմ»,- ասաց Գայանեն: «Այս տարի մեծ աղջիկս դպրոց է գնալու, ամեն ինչ կանեմ, որ առաջին անգամ ես դպրոց տանեմ: Հիմա երեխեքս փոքր են, ոչինչ չեն հասկանում, գուցե մեծանան ու ինձ չընդունեն որպես մայր, բայց միեւնույն ա, նրանց շատ եմ սիրում ու այս քայլին գնում եմ միայն նրա համար, որ սոված չմնան ու բարեկեցիկ կյանքով ապրեն»,- հայտարարեց Գայանեն:

ԱՐՄԻՆԵ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

Special Education Schools in Armenia...assistance is needed.

http://www.tert.am/am/video/QkSj0kmHVIw/

The Special Needs Schools in Armenia and Their Needs

Արդեն մի քանի տարի «Ապագան բաց է» հասարակական կազմակերպությունն իրականացնում է տարբեր կրթական ծրագրեր Երևանի հատուկ դպրոցներում, մանկատներում: Այս տարի ուսումնական տարեսկզբից կազմակերպությունը սկսել է «Նամակագրական կապ» անունը կրող ծրագրի իրականացումը, որը նախատեսված է 5-18 տարեկան երեխաների համար: Այս և այլ նախագծերի մասին Tert.am-ին պատմել է կազմակերպության նախագահ Սամվել Մովսիսյանը: Ըստ վերջինիս, այս ծրագիրը նախատեսված է հիմնականում տեսողության հետ խնդիրներ ունեցող երեխաների համար: Երեխաները նամակներ են գրում տարբեր մարդկանց, ովքեր ապրում, աշխատում են Հոլանդիայում, Ավստրալիայում և ԱՄՆ-ում:
«Այդ երեխաները շփման կարիք ունեն, նրանք ցանկանում են կիսվել ինչ-որ գաղտնիքներով, բարելավել հարաբերություններն այլ մարդկանց հետ»,- նշել է Մովսեսյանը: Կազմակերպությունը մանրամասնորեն ծանոթանում է այն մարդկանց տվյալների հետ, ում նամակներ են ուղարկվելու:
«Նախագծի գաղափարը հենց նրանում է, որ այդ մարդիկ կոչ են անում երեխաներին սովորել, կրթություն ստանալ, ուսանել, ինչ-որ բանի հասնել»,- նշել է կազմակերպության նախագահը: Բացի «Նամակագրական կապ» ծրագրից, հասարակական կազմակերպությունն իրականացնում է այլ կրթական ծրագրեր ևս: «Ապագան բաց է» կազմակերպությունը համագործակցում է վեց կառույցների հետ, մասնավորապես` հատուկ դպրոցների և մանկատների հետ, որտեղ կազմակերպության կամավորները յուրաքանչյուր օր տարբեր առարկաների շուրջ դասեր են վարում:
Tert.am-ի թղթակիցը և օպերատորն այցելել են Կրթության և գիտության նախարարության կից Թիվ 12 հատուկ դպրոց և նկարահանել որոշ դասեր:
«Օգնենք երեխաներին» ծրագրում ներգրավված է 70 կամավոր: Հիմնական առարկաներից և համակարգչային հմտություններից բացի, կամավորները երեխաների հետ նաև ֆուտբոլ, շախմատ, շաշկի և վոլեյբոլ են խաղում:
Սամվել Մովսիսյանը պատմել է, որ շուտով 10 երեխաներից բաղկացած թիմը կմեկնի Վանաձոր, որտեղ կմասնակցի ֆուտբոլի մրցաշարին:
Բայց, իհարկե, կազմակերպության հիմնական խնդիրը երեխաների կրթամակարդակի բարձրացումն է: «Նման հաստատություններում բավական ցածր կրթամակարդակ է, ինչի պատճառով էլ ստեղծվել է մեր կազմակերպությունը»,- նշել է Մովսեսյանը:
Հատկապես դժվար է 10-րդ դասարանցիների համար: Եթե ցածր դասարաններում կամավորները մի քանի տարիների ընթացքում կարող են հասնել արդյունքների, ապա ավագ դասարաններում մեկ տարվա ընթացքում դժվար է ինչ-որ արդյունքներ ակնկալել:
Ըստ Մովսիսյանի` 10-րդ դասարանի որոշ աշակերտներ նույնիսկ տառաճանաչ չեն: Իսկ 2005թ. հետո ընդամենը 3-4 աշակերտներ են շարունակում ուսումը բուհերում:
«Ամենակարևորը կրթությունն է, իսկ նման հաստատություններում երեխաների կրթությունը վտանգի տակ է»,- եզրափակել է Մովսիսյանը:
Հասարակական կազմակերպությունը իրականացնում է «Օգնենք երեխաներին» ծրագիրը ոչ միայն մայրաքաղաքում, այլև Գավառում և Վանաձորում:

Myths about Deaf and Hard of Hearing People (cont'd)

Myth: Unusual sounding speech means the person is mentally retarded.
Speech development depends greatly on one's ability to hear him or herself talk. For the deaf person, the foundation for learning speech which hearing people take for granted is not there. The situation has nothing to do with intelligence.

Myth: Deaf people are mute.
It is incorrect to assume this. Some may choose not to use their voices if they think they will be difficult to understand or have inappropriate pitch or volume. In any case, terms like "deaf and dumb" or "deaf-mute" are outdated and considered offensive today.

Myth: Deaf people cannot use the telephone.
Some hard-of-hearing people have enough residual hearing to talk on the phone. Deaf persons use a device call a TTY and the Washington State Relay System.

Can you guess what is wrong with this article?

ՀԱՇՄԱՆԴԱՄՆԵՐԻՆ ՀԱՐՄԱՐ ՉԵՆ

Մեր երկրում մի շարք սպասարկման օբյեկտներ, բնակելի շենքեր ու հյուրանոցներ անմատչելի են հաշմանդամների համար:

16 տարի առաջ ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան դեկտեմբերի 3-ը հայտարարեց Հաշմանդամների միջազգային օր, ու Հայաստանն արդեն 16-րդ տարին է՝ պետական մակարդակով նշում է այն: Բացի այդ, այսօր մեր երկրում գործող հարյուրավոր հասարակական կազմակերպություններից մեծ մասը պաշտպանում է հաշմանդամների ոտնահարված իրավունքները եւ նրանց շահերի պաշտպանությանն ուղղված բազմապիսի ծրագրեր է իրագործում: Այդուհանդերձ, մեր երկրում հաշմանդամն այդպես էլ չի դառնում հասարակության լիարժեք անդամ, եւ շատ հաճախ ոտնահարվում են նրանց իրավունքները: Նշենք, որ միայն վերջերս է Երեւանի կենտրոնում վերակառուցվել 14 անցում եւ վերջապես հարմարեցվել հաշմանդամների կարիքներին: Սակայն հիմնականում փողոցները, սպասարկման օբյեկտները, բնակելի շենքերն ու հյուրանոցներն այդպես էլ անմատչելի են տեղաշարժվելու խնդիրներ ունեցող մարդկանց համար: Մինչդեռ «Զբոսաշրջության եւ զբոսաշրջային գործունեության մասին» ՀՀ օրենքի 11-րդ հոդվածի պահանջով, հյուրանոցային ծառայություններ մատուցող անձը պարտավոր է հաճախորդների համար աչքի զարնող տեղերում տեղադրել հաշմանդամներին ծառայություններ մատուցելու հնարավորությունը հավաստող տեղեկատվություն, որը պետք է տեսանելի լինի նաեւ դրսից: Մեր երկրի հյուրանոցների մեծ մասում ոչ միայն նման տեղեկատվությունն է բացակայում, այլեւ՝ հաշմանդամների համար նախատեսված պայմանները:
Մի խումբ ծնողների կողմից հիմնադրված «Աստղիկ» հաշմանդամ երեխաների ծնողների ասոցիացան՝ հաշմանդամի համար մատչելի միջավայր ապահովելու համար, մի շարք ծրագրեր է իրագործել: «Աստղիկ» միության նախագահ Լեւոն Ներսիսյանը մեզ հետ զրույցում ասաց, որ իրենց կազմակերպությունն իրականացնում է «Հյուրանոց» ծրագիրը, որի նպատակն է պարզել, թե Երեւանի հյուրանոցները որքանով են հարմարեցված հաշմանդամների պահանջներին. «Հաշմանդամին պետք է հարմարեցված լինեն ոչ թե միայն ամենաբարձրակարգ՝ 5 աստղանի հյուրանոցները, այլեւ բոլոր հյուրանոցները՝ անկախ կարգից: Այս հարցը լուծելու համար նաեւ հասարակության պահանջատեր կեցվածքն է պետք: Շատ հաճախ ոչ թե ներդրողները չեն ուզում հարգել հաշմանդամների իրավունքները, այլ պարզապես տեղյակ չեն սահմանված քաղաքաշինական նորմերին եւ ընդունված կարգերին: Սա, ի դեպ, մեծապես կօգնի զարգացնել զբոսաշրջությունը: Հայտնի է, որ աշխարհում զբոսաշրջիկների մեծ մասը տարեցներ են, կան նաեւ հաշմանդամներ՝ սակավաշարժ կամ տեղաշարժվելու խնդիր ունեցողներ»:
Հայաստանի սպինալ (ողնաշարի վնասվածք ունեցող) հաշմանդամների «Վերածնունդ» հիմնադրամի գործադիր տնօրեն Միքայել Մկրտչյանը, որը նույնպես հաշմանդամ է, անձամբ է այցելել մայրաքաղաքի որոշ հյուրանոցներ, պարզելու, թե դրանք որքանով են հարմարեցված հաշմանդամներին:
«Գոլդեն Թուլիփ» հյուրանոցի համարներից մեկում գտնվելու ժամանակ պարոն Մկրտչյանը համոզվել է, որ այն բացարձակապես հարմարեցված չէ անվաթոռով տեղաշարժվող հաշմանդամին: Հյուրանոցի ավտոկանգառը շրջապատված է եղել այլ ավտոմեքենաներով եւ անհնար է եղել անվաթոռով մոտենալ մեքենային: Հաշմանդամի մեքենայի համար առանձնացված կայանատեղի չի եղել: Պարոն Մկրտչյանի կարծիքով, «Ջիփ»-երի վարորդները չեն էլ իմանում, թե հաշմանդամի ավտոմեքենայի առջեւի եւ հետեւի ապակիներին փակցված տարբերանշաններն ինչ են նշանակում:
Չնայած «Մարիոթ-Արմենիա» հյուրանոցում փողոցից մայթ բարձրանալու թեքահարթակ եղել է, այնուամենայնիվ, այն պատնեշված է եղել այլ ավտոմեքենաներով: Միքայել Մկրտչյանին դժվար է եղել ապացուցել, որ որեւէ հյուրանոցային սենյակ հարմարեցված չէ հաշմանդամին: Այս հյուրանոցում եղել է միայն հարմարեցված զուգարան:
«Անի Պլազա» հյուրանոցում «Վերածնունդ» հիմնադրամի գործադիր տնօրենը եղել է լողավազանում եւ համոզվել, որ հաշմանդամի համար ոչ մի հարմարություն չկա: Հարմարություն չի եղել նաեւ հյուրանոցային սենյակներում:
«Կոնգրես» հյուրանոցի մուտքը թեքահարթակով է: Հրաշալի է: Կարծում եմ, այստեղ գիտեն, եթե հարմար է հաշմանդամին, հարմար է բոլորին: Սակայն այստեղ եւս հաշմանդամի մեքենայի համար հատուկ կայանատեղ չկա: Չկան նաեւ հարմարեցված սենյակներ: Լողավազան տանող աստիճանները հաստատ սայլակավոր հաշմանդամի համար չեն»,- նշում է Միքայել Մկրտչյանը:
Պարոն Մկրտչյանը սիրում է ճամփորդել: Նրա ներկայացմամբ, Հայաստանում ճամփորդելիս ստիպված մեքենայում է քնում, քանզի զբոսաշրջությունը Հայաստանում հաշմանդամին մատչելի չէ:
Մեզ հետ զրույցում «Աստղիկ» հ/կ-ի տնօրեն Լ. Ներսիսյանն ասաց. «Պետք է եղած հյուրանոցները վերափոխել, նոր կառուցվողները՝ կառավարության սահմանած կարգին համապատասխան նախագծել»:
Նշենք, որ այժմ Աբովյան փողոցում կառուցվում է հաշմանդամի կարիքներին հարմարեցված միակ հյուրանոցը, որի գլխավոր ճարտարապետն է Լ. Ներսիսյանը: Հյուրանոցն ամբողջությամբ, այդ թվում՝ 10-րդ հարկի լողավազանը, հարմարեցված է լինելու հաշմանդամին: Հյուրանոցը շահագործման կհանձնվի 2010-ին:

ԱՐՄԻՆԵ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ(www.aravot.am))

Armenian Sign Language Class in School #15 in Nork Marash School for the Deaf and Hard of Hearing

Deaf People Can Lipread, Can't They?

Yes and no.
This is a huge area that deserves a book in itself, but is such a common assumption that it needs some response.
The use of lip-reading as a totally adequate and reliable substitute for hearing speech is very rare indeed. To be able to pick up word patterns from the mouth requires that you are familiar with the words, phrases, figures of speech and so on, in the first place.
For people who are hearing and become deaf after spoken language development, lip-reading can be an enormous help. Most people can lip-read to a certain extent and you only have to hear the complaints after televised football matches to learn which speech patterns are the easiest to lip-read. ‘F’, ‘W’ and ‘B’ provide lovely clear patterns, but ‘F’ also looks like ‘V’, ‘W’ like ‘QU’ and ‘B’ like both ‘M’ and ‘P’, (try mouthing ban, man and pan in the mirror) so that context and guesswork play a huge part.
For people who are born deaf and who are not familiar with many spoken words, it is much much more limited, but with familiar words and in context is still useful.
Author: DeafSign.Com

Sign Language is unique

Sign languages are certainly used world wide, wherever groups of deaf people and children come together, but they are not all the same language. They share common features of meaningful handshapes, locations and movements, and use visual/spatial structures that give them more in common with each other than with spoken languages, but they have their own unique rules and vocabularies.
Popular though the notion is of developing a universal language, there is no one universal sign language.

Author: DeafSign.Com

Myth vs Truth

There are many myths about the Deaf and the Hard of Hearing. I will try to eradicate most of the myths about them in good time.

One of the myths is that the Deaf do not have language. Incorrect.

The Deaf , like any minority and any people do posses a language that is visual rather than oral and/or written. It is known as Sign Language. And as there are different countries in this planet we share with them, there are different Sign Languages. Along with Sign Language, the Deaf also utilize an alphabet that is unique to the country they live in. It is called Manual Alphabet. And every different country has its own Manual Alphabet.

The image above is the Armenian Manual Alphabet.

The Situation of The Deaf in Armenia

Brief History:
Armenia, a country in the Caucasus (Central Asia), has a general population of approximately three million people. Previously one of the 15 states of the former Soviet Union, it got its independence in 1991 after the collapse of the USSR. Currently there are 8000 Deaf and Hard of Hearing people living in the different provinces of Armenia and in the Capital Yerevan where the majority of the Deaf reside.

Education:
The trend of educating the Deaf in Armenia leans toward the oral methodology and speech reading. They are not encouraged to use the Armenian sign language. There are two schools for the Deaf in Armenia. Both of them are found in Yerevan. School number 9, for the hard of Hearing uses the oral method of instruction. School number 15 for the Deaf is presently experimenting with the bi-lingual approach of teaching language: the Armenian Sign Language and the Armenian Oral language. The students are enrolled in these schools to embark on an eight year education. They graduate from Grade 10 at the age of 18. They do not have the option or luxury to attend a higher institution for advanced or specialized education for the simple reason neither the universities nor the technical schools that are open to the general public are not accessible to deaf students. They do not have any kind of program that a high school deaf graduate could feel comfortable in a university lecture hall as does his hearing counterpart. The only vocations that some of the Deaf graduates can follow are shoemaking (boys), sewing (girls) and carpet weaving. The Deaf have no chance of any employment in the job market. The “hearing” employer does not “feel” comfortable by hiring a Deaf person. Those teachers who work with the Deaf do not know Armenian Sign Language. Ironically enough, there are no Deaf teachers, or Deaf educators, or Deaf mentors or Deaf leaders.


Armenian Sign Language interpreters:
For the 8000 Deaf and Hard of Hearing, there are only ten interpreters none of whom are certified. They are CODAs, Children of Deaf Adults, and initially they became interpreters to help their parents in the hearing world. There are no higher institutions where interpreters may specialize in Deaf culture, or understand interpreter’s code of ethics.

Communication:
The Deaf in Armenia do not have TTYs or Videophones or Relay operators. They are dependent on their hearing family member to make phone calls. Those who can afford a computer, and internet service or a cellular phone, are the lucky ones who do not depend on others to make a simple phone call. They simply instant message to communicate with one another. Television programs do not have close captioning. Out of the 21 local Armenian channels, only one provides an interpreter inset in the corner of only two programs. There is one Deaf club, called the Palace of the Deaf, where the Deaf to socialize. It also provides basic adult education programs which now are dwindling because of insufficient funding. In 1998, the first Deaf Pantomime Theater and Dance group, called Ovasis (which means Oasis in Armenian), was founded. Ovasis periodically participates in TV festivals nationally and internationally.

Books and Publications:
Although only recently the first Armenian Sign Language Dictionary was published, it is not available to anyone who wishes to have one. There are no known publications or researches done about Deaf culture or Deaf studies in Armenia today.

The song sung by Simon and Garfunkle.

http://www.youtube.com/watch?v=9hUy9ePyo6Q

The Sound Of Silence, by Simon and Garfunkel

Hello darkness, my old friend,
Ive come to talk with you again,
Because a vision softly creeping,
Left its seeds while I was sleeping,
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence.
In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone,
neath the halo of a street lamp,
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of
A neon light
That split the night
And touched the sound of silence.
And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more.
People talking without speaking,
People hearing without listening,
People writing songs that voices never share
And no one deared
Disturb the sound of silence.
Fools said i,you do not know
Silence like a cancer grows.
Hear my words that I might teach you,
Take my arms that I might reach you.
But my words like silent raindrops fell,
And echoed
In the wells of silence
And the people bowed and prayed
To the neon God they made.
And the sign flashed out its warning,
In the words that it was forming.
And the signs said, the words of the prophets
Are written on the subway walls
And tenement halls.
And whisperd in the sounds of silence.

Voiceless People: Not by Choice

The aim and purpose of the blog, Unheard Voices of Armenia is to empower the Deaf and Hard of Hearing who have remained voiceless for so many years in Armenia.
The Deaf and Hard of Hearing, among others, have been labeled as being "disabled". According to the Merriam-Webster Dictionary, "Disabled" is defined as:
"to disqualify legally, to make unable to perform by or as if by illness, injury or malfunction"
According to that definition then, not only are the Deaf and the like disabled, but others can be disabled at any given time. for example, how many of us had not had the following experience: You wake up one day and everything under the blue sky goes amok making you unable to perform your daily routine that you know like the back of your hand. You feel "disabled" , don't you?
the Deaf have been labeled "Disabled" but they themselves believe that their situation is not like a disabled car that needs "fixing".There is nothing dis-abled in them...they simply have lost the use of an organ , the ear, and consequently cannot hear. They are like any other human being but with a hearing loss. Come to think of it, don't we know people who hear but don't listen; who look but don't see; who talk but say nothing.
Many in Armenia, specially nowadays, are unheard not because they choose to be so but because they are forced to remain unheard and voiceless. The reason , in my opinion, that most of us choose not to hear these voiceless people is we want for them to go away...reminding me of an ostrich...I don't see them, so they don't exist. It is our responsibility to not only hear them but to listen to what they have to say.
"Remember that people with disabilities lead lives just like people without disabilities : they go to school, get married, work, have families, do laundry, shop, laugh, cry, pay taxes, get angry have prejudices, vote, plan and dream like everyone else."www. easterseals.com
As stated above, there are many others in Armenia who are unheard: the battered women, the abused children, the landmine victims, and the political prisoners...just to name a few. Eventually , their stories will also be told in this blog.
Unheard Voices of Armenia is your blog as well.
Unheard Voices of Armenia may be you ...