Can you guess what is wrong with this article?

ՀԱՇՄԱՆԴԱՄՆԵՐԻՆ ՀԱՐՄԱՐ ՉԵՆ

Մեր երկրում մի շարք սպասարկման օբյեկտներ, բնակելի շենքեր ու հյուրանոցներ անմատչելի են հաշմանդամների համար:

16 տարի առաջ ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան դեկտեմբերի 3-ը հայտարարեց Հաշմանդամների միջազգային օր, ու Հայաստանն արդեն 16-րդ տարին է՝ պետական մակարդակով նշում է այն: Բացի այդ, այսօր մեր երկրում գործող հարյուրավոր հասարակական կազմակերպություններից մեծ մասը պաշտպանում է հաշմանդամների ոտնահարված իրավունքները եւ նրանց շահերի պաշտպանությանն ուղղված բազմապիսի ծրագրեր է իրագործում: Այդուհանդերձ, մեր երկրում հաշմանդամն այդպես էլ չի դառնում հասարակության լիարժեք անդամ, եւ շատ հաճախ ոտնահարվում են նրանց իրավունքները: Նշենք, որ միայն վերջերս է Երեւանի կենտրոնում վերակառուցվել 14 անցում եւ վերջապես հարմարեցվել հաշմանդամների կարիքներին: Սակայն հիմնականում փողոցները, սպասարկման օբյեկտները, բնակելի շենքերն ու հյուրանոցներն այդպես էլ անմատչելի են տեղաշարժվելու խնդիրներ ունեցող մարդկանց համար: Մինչդեռ «Զբոսաշրջության եւ զբոսաշրջային գործունեության մասին» ՀՀ օրենքի 11-րդ հոդվածի պահանջով, հյուրանոցային ծառայություններ մատուցող անձը պարտավոր է հաճախորդների համար աչքի զարնող տեղերում տեղադրել հաշմանդամներին ծառայություններ մատուցելու հնարավորությունը հավաստող տեղեկատվություն, որը պետք է տեսանելի լինի նաեւ դրսից: Մեր երկրի հյուրանոցների մեծ մասում ոչ միայն նման տեղեկատվությունն է բացակայում, այլեւ՝ հաշմանդամների համար նախատեսված պայմանները:
Մի խումբ ծնողների կողմից հիմնադրված «Աստղիկ» հաշմանդամ երեխաների ծնողների ասոցիացան՝ հաշմանդամի համար մատչելի միջավայր ապահովելու համար, մի շարք ծրագրեր է իրագործել: «Աստղիկ» միության նախագահ Լեւոն Ներսիսյանը մեզ հետ զրույցում ասաց, որ իրենց կազմակերպությունն իրականացնում է «Հյուրանոց» ծրագիրը, որի նպատակն է պարզել, թե Երեւանի հյուրանոցները որքանով են հարմարեցված հաշմանդամների պահանջներին. «Հաշմանդամին պետք է հարմարեցված լինեն ոչ թե միայն ամենաբարձրակարգ՝ 5 աստղանի հյուրանոցները, այլեւ բոլոր հյուրանոցները՝ անկախ կարգից: Այս հարցը լուծելու համար նաեւ հասարակության պահանջատեր կեցվածքն է պետք: Շատ հաճախ ոչ թե ներդրողները չեն ուզում հարգել հաշմանդամների իրավունքները, այլ պարզապես տեղյակ չեն սահմանված քաղաքաշինական նորմերին եւ ընդունված կարգերին: Սա, ի դեպ, մեծապես կօգնի զարգացնել զբոսաշրջությունը: Հայտնի է, որ աշխարհում զբոսաշրջիկների մեծ մասը տարեցներ են, կան նաեւ հաշմանդամներ՝ սակավաշարժ կամ տեղաշարժվելու խնդիր ունեցողներ»:
Հայաստանի սպինալ (ողնաշարի վնասվածք ունեցող) հաշմանդամների «Վերածնունդ» հիմնադրամի գործադիր տնօրեն Միքայել Մկրտչյանը, որը նույնպես հաշմանդամ է, անձամբ է այցելել մայրաքաղաքի որոշ հյուրանոցներ, պարզելու, թե դրանք որքանով են հարմարեցված հաշմանդամներին:
«Գոլդեն Թուլիփ» հյուրանոցի համարներից մեկում գտնվելու ժամանակ պարոն Մկրտչյանը համոզվել է, որ այն բացարձակապես հարմարեցված չէ անվաթոռով տեղաշարժվող հաշմանդամին: Հյուրանոցի ավտոկանգառը շրջապատված է եղել այլ ավտոմեքենաներով եւ անհնար է եղել անվաթոռով մոտենալ մեքենային: Հաշմանդամի մեքենայի համար առանձնացված կայանատեղի չի եղել: Պարոն Մկրտչյանի կարծիքով, «Ջիփ»-երի վարորդները չեն էլ իմանում, թե հաշմանդամի ավտոմեքենայի առջեւի եւ հետեւի ապակիներին փակցված տարբերանշաններն ինչ են նշանակում:
Չնայած «Մարիոթ-Արմենիա» հյուրանոցում փողոցից մայթ բարձրանալու թեքահարթակ եղել է, այնուամենայնիվ, այն պատնեշված է եղել այլ ավտոմեքենաներով: Միքայել Մկրտչյանին դժվար է եղել ապացուցել, որ որեւէ հյուրանոցային սենյակ հարմարեցված չէ հաշմանդամին: Այս հյուրանոցում եղել է միայն հարմարեցված զուգարան:
«Անի Պլազա» հյուրանոցում «Վերածնունդ» հիմնադրամի գործադիր տնօրենը եղել է լողավազանում եւ համոզվել, որ հաշմանդամի համար ոչ մի հարմարություն չկա: Հարմարություն չի եղել նաեւ հյուրանոցային սենյակներում:
«Կոնգրես» հյուրանոցի մուտքը թեքահարթակով է: Հրաշալի է: Կարծում եմ, այստեղ գիտեն, եթե հարմար է հաշմանդամին, հարմար է բոլորին: Սակայն այստեղ եւս հաշմանդամի մեքենայի համար հատուկ կայանատեղ չկա: Չկան նաեւ հարմարեցված սենյակներ: Լողավազան տանող աստիճանները հաստատ սայլակավոր հաշմանդամի համար չեն»,- նշում է Միքայել Մկրտչյանը:
Պարոն Մկրտչյանը սիրում է ճամփորդել: Նրա ներկայացմամբ, Հայաստանում ճամփորդելիս ստիպված մեքենայում է քնում, քանզի զբոսաշրջությունը Հայաստանում հաշմանդամին մատչելի չէ:
Մեզ հետ զրույցում «Աստղիկ» հ/կ-ի տնօրեն Լ. Ներսիսյանն ասաց. «Պետք է եղած հյուրանոցները վերափոխել, նոր կառուցվողները՝ կառավարության սահմանած կարգին համապատասխան նախագծել»:
Նշենք, որ այժմ Աբովյան փողոցում կառուցվում է հաշմանդամի կարիքներին հարմարեցված միակ հյուրանոցը, որի գլխավոր ճարտարապետն է Լ. Ներսիսյանը: Հյուրանոցն ամբողջությամբ, այդ թվում՝ 10-րդ հարկի լողավազանը, հարմարեցված է լինելու հաշմանդամին: Հյուրանոցը շահագործման կհանձնվի 2010-ին:

ԱՐՄԻՆԵ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ(www.aravot.am))

Armenian Sign Language Class in School #15 in Nork Marash School for the Deaf and Hard of Hearing

Deaf People Can Lipread, Can't They?

Yes and no.
This is a huge area that deserves a book in itself, but is such a common assumption that it needs some response.
The use of lip-reading as a totally adequate and reliable substitute for hearing speech is very rare indeed. To be able to pick up word patterns from the mouth requires that you are familiar with the words, phrases, figures of speech and so on, in the first place.
For people who are hearing and become deaf after spoken language development, lip-reading can be an enormous help. Most people can lip-read to a certain extent and you only have to hear the complaints after televised football matches to learn which speech patterns are the easiest to lip-read. ‘F’, ‘W’ and ‘B’ provide lovely clear patterns, but ‘F’ also looks like ‘V’, ‘W’ like ‘QU’ and ‘B’ like both ‘M’ and ‘P’, (try mouthing ban, man and pan in the mirror) so that context and guesswork play a huge part.
For people who are born deaf and who are not familiar with many spoken words, it is much much more limited, but with familiar words and in context is still useful.
Author: DeafSign.Com

Sign Language is unique

Sign languages are certainly used world wide, wherever groups of deaf people and children come together, but they are not all the same language. They share common features of meaningful handshapes, locations and movements, and use visual/spatial structures that give them more in common with each other than with spoken languages, but they have their own unique rules and vocabularies.
Popular though the notion is of developing a universal language, there is no one universal sign language.

Author: DeafSign.Com

Myth vs Truth

There are many myths about the Deaf and the Hard of Hearing. I will try to eradicate most of the myths about them in good time.

One of the myths is that the Deaf do not have language. Incorrect.

The Deaf , like any minority and any people do posses a language that is visual rather than oral and/or written. It is known as Sign Language. And as there are different countries in this planet we share with them, there are different Sign Languages. Along with Sign Language, the Deaf also utilize an alphabet that is unique to the country they live in. It is called Manual Alphabet. And every different country has its own Manual Alphabet.

The image above is the Armenian Manual Alphabet.

The Situation of The Deaf in Armenia

Brief History:
Armenia, a country in the Caucasus (Central Asia), has a general population of approximately three million people. Previously one of the 15 states of the former Soviet Union, it got its independence in 1991 after the collapse of the USSR. Currently there are 8000 Deaf and Hard of Hearing people living in the different provinces of Armenia and in the Capital Yerevan where the majority of the Deaf reside.

Education:
The trend of educating the Deaf in Armenia leans toward the oral methodology and speech reading. They are not encouraged to use the Armenian sign language. There are two schools for the Deaf in Armenia. Both of them are found in Yerevan. School number 9, for the hard of Hearing uses the oral method of instruction. School number 15 for the Deaf is presently experimenting with the bi-lingual approach of teaching language: the Armenian Sign Language and the Armenian Oral language. The students are enrolled in these schools to embark on an eight year education. They graduate from Grade 10 at the age of 18. They do not have the option or luxury to attend a higher institution for advanced or specialized education for the simple reason neither the universities nor the technical schools that are open to the general public are not accessible to deaf students. They do not have any kind of program that a high school deaf graduate could feel comfortable in a university lecture hall as does his hearing counterpart. The only vocations that some of the Deaf graduates can follow are shoemaking (boys), sewing (girls) and carpet weaving. The Deaf have no chance of any employment in the job market. The “hearing” employer does not “feel” comfortable by hiring a Deaf person. Those teachers who work with the Deaf do not know Armenian Sign Language. Ironically enough, there are no Deaf teachers, or Deaf educators, or Deaf mentors or Deaf leaders.


Armenian Sign Language interpreters:
For the 8000 Deaf and Hard of Hearing, there are only ten interpreters none of whom are certified. They are CODAs, Children of Deaf Adults, and initially they became interpreters to help their parents in the hearing world. There are no higher institutions where interpreters may specialize in Deaf culture, or understand interpreter’s code of ethics.

Communication:
The Deaf in Armenia do not have TTYs or Videophones or Relay operators. They are dependent on their hearing family member to make phone calls. Those who can afford a computer, and internet service or a cellular phone, are the lucky ones who do not depend on others to make a simple phone call. They simply instant message to communicate with one another. Television programs do not have close captioning. Out of the 21 local Armenian channels, only one provides an interpreter inset in the corner of only two programs. There is one Deaf club, called the Palace of the Deaf, where the Deaf to socialize. It also provides basic adult education programs which now are dwindling because of insufficient funding. In 1998, the first Deaf Pantomime Theater and Dance group, called Ovasis (which means Oasis in Armenian), was founded. Ovasis periodically participates in TV festivals nationally and internationally.

Books and Publications:
Although only recently the first Armenian Sign Language Dictionary was published, it is not available to anyone who wishes to have one. There are no known publications or researches done about Deaf culture or Deaf studies in Armenia today.

The song sung by Simon and Garfunkle.

http://www.youtube.com/watch?v=9hUy9ePyo6Q

The Sound Of Silence, by Simon and Garfunkel

Hello darkness, my old friend,
Ive come to talk with you again,
Because a vision softly creeping,
Left its seeds while I was sleeping,
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence.
In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone,
neath the halo of a street lamp,
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of
A neon light
That split the night
And touched the sound of silence.
And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more.
People talking without speaking,
People hearing without listening,
People writing songs that voices never share
And no one deared
Disturb the sound of silence.
Fools said i,you do not know
Silence like a cancer grows.
Hear my words that I might teach you,
Take my arms that I might reach you.
But my words like silent raindrops fell,
And echoed
In the wells of silence
And the people bowed and prayed
To the neon God they made.
And the sign flashed out its warning,
In the words that it was forming.
And the signs said, the words of the prophets
Are written on the subway walls
And tenement halls.
And whisperd in the sounds of silence.

Voiceless People: Not by Choice

The aim and purpose of the blog, Unheard Voices of Armenia is to empower the Deaf and Hard of Hearing who have remained voiceless for so many years in Armenia.
The Deaf and Hard of Hearing, among others, have been labeled as being "disabled". According to the Merriam-Webster Dictionary, "Disabled" is defined as:
"to disqualify legally, to make unable to perform by or as if by illness, injury or malfunction"
According to that definition then, not only are the Deaf and the like disabled, but others can be disabled at any given time. for example, how many of us had not had the following experience: You wake up one day and everything under the blue sky goes amok making you unable to perform your daily routine that you know like the back of your hand. You feel "disabled" , don't you?
the Deaf have been labeled "Disabled" but they themselves believe that their situation is not like a disabled car that needs "fixing".There is nothing dis-abled in them...they simply have lost the use of an organ , the ear, and consequently cannot hear. They are like any other human being but with a hearing loss. Come to think of it, don't we know people who hear but don't listen; who look but don't see; who talk but say nothing.
Many in Armenia, specially nowadays, are unheard not because they choose to be so but because they are forced to remain unheard and voiceless. The reason , in my opinion, that most of us choose not to hear these voiceless people is we want for them to go away...reminding me of an ostrich...I don't see them, so they don't exist. It is our responsibility to not only hear them but to listen to what they have to say.
"Remember that people with disabilities lead lives just like people without disabilities : they go to school, get married, work, have families, do laundry, shop, laugh, cry, pay taxes, get angry have prejudices, vote, plan and dream like everyone else."www. easterseals.com
As stated above, there are many others in Armenia who are unheard: the battered women, the abused children, the landmine victims, and the political prisoners...just to name a few. Eventually , their stories will also be told in this blog.
Unheard Voices of Armenia is your blog as well.
Unheard Voices of Armenia may be you ...